တကၠသိုလ္တက္ရန္အတြက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ သံေသတၱာၾကီးတစ္လုံးသယ္လာခဲ့သည္။ သံေခ်းမတက္ေစရန္ ရြာမွ အစ္ကိုအၾကီးဆုံးက သေဘာၤေဆး အစိမ္းရင့္ေရာင္ကို အတြင္းေရာ၊ အျပင္ပါ သုပ္ေပးထား၏။ အေပၚအဖုံးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္နံမည္ကို အနက္ေရာင္စာလုံးၾကီးမ်ားျဖင့္လည္း ေရးေပးထား၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္ကုန္သို႕ လိုက္ပို႕ေပးေသာ အေဖလည္း ရြာသို႕ ျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ဆယ္ေပပတ္လည္ အခန္းေလးထဲတြင္ ရခါစ အစ္ကိုလတ္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အတူ ေနၾကာရိုးတစ္ေယာက္က်န္ခဲ့ေတာ့မည္ျဖစ္၏။
က်န္ခဲ့ေတာ့မည္မို႕စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ မေကာင္းလွ။ အေဖ့ကိုေတာ့ စိတ္ခ်ဖို႕ စာေတြၾကိဳးစာမည့္အေၾကာင္း ရြာကိုလည္း ျမိဳင္ကေနတစ္ဆင့္ ဖုံးခ်ိန္းျပီး ေျပာမည့္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္၏။
အေဖရြာသို႕ ျပန္သြားျပီးသည့္ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ အိမ္ကိုလြမ္းတိုင္း ရြာမွ ပါလာေသာ သံေသတၱာၾကီးကို ခဏခဏဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ တကၠသိုလ္တက္လ်ွင္၀တ္ရန္ဆိုျပီး အေမထည့္ေပးလိုက္ေသာ ခ်ဳပ္ျပီးသား စီလြန္လက္ရွည္အက်ၤ ီႏွစ္ထည္၊ အ႒မတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကအေမခ်ဳပ္ေပးေသာ တက္ထရြန္အကြက္လက္တိုအကၤ် ီတစ္ထည္၊ အစ္ကိုမဂၤလာေဆာင္တုန္း ၀ယ္ခ်ဳပ္ထားသည့္ အကၤ်ီလက္တိုတစ္ထည္၊ န၀မတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ဆင္တူခ်ဳပ္ထားေသာ ေဒြးကြက္ဆိုသည့္ အကြက္အက်ၤ ီတစ္ထည္ ႏွင့္ စီလြန္ပုဆိုးသုံးထည္၊ ရြာအလယ္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ား ကန္ေတာ့လိုက္ၾကေသာ ခ်ည္ေခ်ာပုဆုိးတစ္ထည္ ကို ေသတၱာေလးထဲတြင္ ၾကည့္ျပီး ေနာက္ေန႕ ေက်ာင္းသြားတက္ရမည္ကို ေတြးရင္း စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ။
သံေသတၱာထဲ၌ ေရးလက္စ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးႏွင့္ စုထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္္ဆန္း ပုံပါသည့္ တစ္ဆယ္တန္၊ ငါးက်ပ္တန္၊ တစ္က်ပ္တန္ စကၠူဴေလးမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္သဒၵါစာအုပ္ေလးႏွစ္အုပ္လည္းရွိ၏။ ကြန္ပါဗူးေလးတစ္ဗူးလည္း ေသတၱာတစ္ေနရာတြင္ စာအုပ္ေလးမ်ားႏွင့္အတူ စီစီရီရီရွိေန၏။
ေနာက္ေန႕တြင္ တကၠသိုလ္တက္ရမည္ဆိုသည့္စိတ္ျဖင့္ ဗလာစာအုပ္မ်ား၊ ကို ေသခ်ာစြာ နာမည္ေရးျပီး စိုင္းျပင္းေနမိ၏။ အမည္သည္ ထိုစဥ္က ေဆးဘက္ပညာသည္တကၠသိုလ္ျဖစ္၏။ ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္တကၠသိုလ္ႏွင့္ အတူတူ။ တစ္ခ်ိဳ႕စာသင္ခ်ိန္မ်ားကို ကပ္လ်က္ျဖစ္ေသာ လိပ္ခုံးဟု ေခၚဆိုသည့္ ေဆးတကၠသိုလ္(၁) တြင္ သြားျပီး သင္ၾကရ၏။ လက္ေတြ႕သင္ခန္းစာမ်ားကို ေဆးတကၠသိုလ္(၁)တြင္ သြား၍ သင္ယူၾကရသည္။ စာသင္ေပးေသာ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားမွာေဆးတကၠသိုလ္(၁)မွ ခ်ည္းျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ ျခံ၀န္းက်ဥ္းလွေသာ္လည္း မိမိတကၠသိုလ္၏ ေျမတိုက္အေဆာက္အဦးနိမ့္ေလးမ်ားတြင္သာ ေပ်ာ္မိသည္။ ကပ္လ်က္ျဖစ္ေသာ ခမ္းနားလွပသည့္ ေဆးတကၠသိုလ္တြင္ သြားရတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ အလြန္က်ဥ္းၾကပ္ေနမိသည္။
ေက်ာင္းတက္ရင္း ထမင္းဗူးထည့္ရန္ သုံးဆင့္ဂ်ိဳင့္ အလတ္တစ္လုံး အစ္ကိုလတ္၀ယ္ေပး၏။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္တစ္ခုသို႕ တက္ရမည္မို႕ စိတ္၀င္စားေပ်ာ္ေနေသာ္လည္း အသားမည္းမည္း၊ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ မ၀တ္တတ္၊ မစားတတ္ ႏွင့္ ေနၾကာရိုးအဖို႕ အလြန္ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိ၏။
ေျမာက္ဒဂုံမွ ဆယ့္ႏွစ္လုံးတန္းထိ ဘီအမ္ နံပါတ္ (၃၆)ျဖင့္တစ္ဆင့္၊ ဆယ့္ႏွစ္လုံးတန္းမွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေရွ႕မွတ္တိုင္ထိ (၄၂) ဟိုင္းလတ္စ္ေလးျဖင့္တစ္ဆင့္ ကားခ အသြားဆယ့္ငါးက်ပ္၊ အျပန္ဆယ့္ငါးက်ပ္ျဖစ္၏။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕အက်ၤ ီေဘးအိတ္ထဲ၌ ၅၀ သာထည့္ျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အနီး ေက်ာင္းေရွ႕မွတ္တိုင္၌ ဆင္းျပီးလ်င္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းကိုကူးရေသးသည္။ ေနာက္ သထုံလမ္းသို႕ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေက်ာင္းသို႕ သြားရ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနမ်ားတြင္ ဆင္းရမည့္ေနရာကို ေသခ်ာမသိေသးေသာေၾကာင့္ လွည္းတန္းေစ်းေရွ႕ထိပါသြားျပီး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းအတိုင္းျပန္ေလွ်ာက္ရျပန္သည္။ သမိုင္းသို႕၊ ျမိဳ႕ထဲသို႕ ရွစ္မိုင္သို႕ ၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသို႕၊ လွည္းတန္းေဆးဘက္သို႕ ဆိုသည့္ ထိုလမ္းမ်ားဆုံရာ လွည္းတန္း မီးပြိဳင့္ ကူးရမည္ကို အသက္ရွဴေမ့မတတ္လည္း ေၾကာက္မိ၏။
သားေရဖိနပ္ကိုစီးလ်က္ စီလြန္ခ်ည္ လက္ရွည္အကၤ် ီအကြက္ႏွင့္ ပုဆိုးကို ေျခသလုံးအလယ္ေလာက္ထိ ၀တ္ထား၏။ သိုးေမႊးလြယ္အိတ္ကို ေဘးမွာလြယ္လ်က္ ထမင္းခ်ိဳင့္ကို လက္မွာဆြဲလ်က္ ေရွ႕နီးနီးကိုသာ ငု႕ံၾကည့္ျပီး လမ္းတည့္တည့္ကိုသာ ေျခလွမ္းက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေန႕တိုင္းလိုလိုသြားေနသည္က ေနၾကာရိုး အမည္ရွိကၽြန္ေတာ္။
ေက်ာင္း၀န္းသည္ နယ္မွ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ် မက်ယ္လွ။ အေဆာက္အဦးမ်ားမွာလည္း နယ္တြင္ ဆယ္တန္းထိတက္ခဲ့ေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိ အေဆာက္အဦးမ်ားေလာက္ မျမင့္လွေပ။ ေျမတိုက္ စာသင္ေဆာင္မ်ားတြင္ ခုံတန္းရွည္ၾကီး သုံးတန္းစီျဖင့္ ေဆးဘက္ပညာသည္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတို႕ ပထမႏွစ္တြင္ အတူတစ္ခန္းတည္း စာသင္ၾကရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားေသာေၾကာင့္ ေလဒီ အင္စတီက်ဳ ဟု သူမ်ားေတြေျပာသံကိုလည္း ၾကားရ၏။
ေတြ႕ျမင္သမွ် မိန္းကေလးလိုလိုသည္လည္း ရုပ္ရွင္ထဲတြင္ျမင္ဖူးေသာ သူမ်ားကဲ့သို႕ပင္။ ေတာမွ ဆယ္တန္းေအာင္လာသည္ကလည္းေကာင္း၊ ေခတ္ေရစီးေက်ာင္းႏွင့္အေတာ္ေ၀းကြာလွေသာ ဧရာအေနာက္ျခမ္း ေတာက်လွေသာေဒသမွ လာခဲ့ရေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ပင္ မ၀ံ႕မရဲခဲ့ျဖစ္ေန၏။
ေနၾကာရိုး တို၏ ပထမႏွစ္တြင္ မိန္းကေလးႏွစ္ရာနီးပါးရွိမည္ထင္၏။ ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ ေဆးဘက္ႏွင့္ေဆး၀ါးေပါင္းမွ ဆယ့္ငါးေယာက္သာရွိ၏။ ေတာင္ၾကီးမွ ႏွစ္ေယာက္၊ အင္းေလးမွ တစ္ေယာက္၊ သူတို႕ကေတာ့ ၀တ္စားအေနအထိုင္ ေခတ္အေတာ္မီွၾက၏။ ဇီးကုန္းမွ ႏွစ္ေယာက္၊ မင္းလွမွ တစ္ေယာက္၊ ျမန္ေအာင္မွ တစ္ေယာက္၊ ဖ်ာပုံမွတစ္ေယာက္၊ မုဒုံမွ ႏွစ္ေယာက္၊ ထား၀ယ္မွ တစ္ေယာက္၊ ဘားအံမွတစ္ေယာက္၊ စလင္းမွတစ္ေယာက္၊ ျမိဳင္မွ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ရန္ကုန္မွ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ေယာက္်ားေလးအမ်ားစုမွာ ရွပ္အကၤ် ီ၊ ပုဆိုးႏွင့္ သိုးေမႊးလြယ္အိတ္၊ ကခ်င္လြယ္အိတ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းလာၾက၏။ မိန္းကေလးအမ်ားစုမွာလည္း ထဘီကိုပင္၀တ္ၾက၏။ သို႕ေသာ္ ဒီဇိုင္းလွလွ အကၤ် ီမ်ားျဖင့္ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ေလးမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ စကပ္တို၊ ေဘာင္ဘီရွည္၀တ္သူ မရွိလွ။ အားလုံးမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖင့္ ေခတ္ဆန္ဆန္ေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ခ်ည္ထဘီႏွင့္ ရင္ဖုံးအကၤ် ီ၀တ္ဆင္သည္ကို ျမင္လာခဲ့ေသာ ေနၾကာရိုးတစ္ေယာက္ ရုပ္ရွင္ဇတ္လမ္းမ်ားထဲမွ ေတာသားျမိဳ႕တက္ျပီး ေက်ာင္းတက္ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိ၏။
ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ၾကည့္ျပီး ရယ္ခ်င္ေနမိ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ေန႕မ်ားတြင္ အက်ၤ ီျပာ၊ ပုဆိုးျပာႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေန႕မ်ားတြင္ ပုဆိုးျပာ အကၤ် ီစိမ္းႏွင့္ ရွိေသာေလးငါးထည္ကိုသာ လွည့္ပတ္ေနသည္မို႕ တစ္ခါတစ္ခါ ေမာင္ရင္လာ မဲျပာပုဆိုးျဖစ္ရသည္ခ်ည္း။ ေျမာက္ဒဂုံမွ အစ္ကိုလတ္တို႕ႏွင့္ေနရသည့္ ဆယ္ေပပတ္လည္အခန္းေလးတြင္လည္း လွ်ပ္စစ္မီး တစ္စုံတစ္ရာမရွိ။ ေၾကးမီးပူၾကီးႏွင့္ မရီး ထမင္းခ်က္အျပီး က်န္ေသာ မီးေသြးကို ၀ီရိယထားျပီး အမွီယူရေသးသည္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ၀တ္ရမည့္အ၀တ္အစားကို တကုတက မီးပူတိုက္ရေသး၏။
ရုကၡေဗဒ၊ သတၱေဗဒ၊ ဓါတုေဗဒ၊ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ ဘာသာတို႕ကို ေဆးဘက္ႏွင့္ ေဆး၀ါး အတူသင္ၾကရသည္။ရူပေဗဒ၊ ႏွင့္ သခ်ၤာအခ်ိန္တို႕တြင္သာ ေဆးဘက္မွ ေယာက္်ားေလးဆယ့္တစ္ ေယာက္ႏွင့္ မိန္းကေလးငါးဆယ္ငါးေယာက္ခန္႕သာ က်န္ေတာ့၏။ တစ္ခ်ိန္ႏွင့္တစ္ခ်ိန္ျပီးလွ်င္ အမ်ားစုမွာ အနီးအနားကန္တီးန္သို႕ သြားၾက၏။ စားစရာမ်ားၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ေလးမ်ားႏွင့္၀ယ္လာၾကလ်က္ ငါးေယာက္တစ္အုပ္စု၊ ေလးေယာက္တစ္အုပ္စု၊ ႏွစ္ေယာက္တြဲ စသည္ျဖင့္ အဖြဲ႕လိုက္ လြယ္အိတ္ေလးမ်ားႏွင့္ သထုံလမ္း ဘီအိုစီေကာလိပ္ေဟာင္းျဖစ္သည့္ ေဆးဘက္ပည္ာသည္ႏွင့္ ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္တကၠသိုလ္ေလးတြင္ လူတရုန္းရုန္းျဖင့္ စီကားေနေလ၏။ သထုံလမ္းေပၚရွိ ခေရတန္းမ်ားႏွင့္ ပိေတာက္ပင္အိုၾကီးမ်ားမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းျဖင့္ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူ တို႕ကို ရင္းႏွီးစြာ ၾကိဳဆိုေနသေယာင္ေယာင္။
ထိုစဥ္က အေအးတစ္ခြက္ ငါးဆယ္ျဖစ္၏။ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ သုံးဆယ္ျဖစ္၏။ တစ္လကို ငါးေထာင္မွ တစ္ေသာင္းကို ရြာမွ ကျဗစ္ကညစ္ ပို႕ေပးေနရသည္မို႕ တစ္ေန႕ကို အသြားအျပန္ကားခ သုံးဆယ္သာ သုံးျဖစ္ေတာ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္စုံတစ္ေယာက္မွ်မရွိေသးေသာ ေနၾကာရိုးတစ္ေယာက္ ပါလာေသာ ထမင္းသုံးဆင့္ခ်ဳိင့္မွ မနက္စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ျပီးလွ်င္ ပထမ ထမင္းတစ္ဆင့္ႏွင့္ ဟင္းတစ္ဆင့္မွ တစ္၀က္ႏွင့္မနက္စာတီးလိုက္၏။ ေန႕လည္ဆယ့္တစ္နာရီခဲြေနာက္ပိုင္းတြင္မွ က်န္ေသာ ထမင္းတစ္ခ်ိဳင့္ႏွင့္ က်န္ေသာဟင္းက်န္ျဖင့္ တီးလိုက္ျပန္၏။ ျပီးလွ်င္ ဆိတ္ျငိမ္မည့္ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားၾကားမွ အပင္တစ္ပင္ေအာက္သြားျပီး ဆရာမေပးလိုက္ေသာ ဟန္းနုတ္စ္ကို ယူကာ သြားဖတ္ရင္း အေမတို႕အေဖတို႕ႏွင့္ နယ္ကိုပင္ စိတ္ကေရာက္ေန၏။
အေဆာင္မ်ားအၾကား ဒညင္းပင္ေအာက္မွ ေရတြင္းေဟာင္းၾကီးေဘးတြင္ ခုံပုေလးတစ္ခုရွိ၏။ ထိုခုံပုေလးတြင္ နားခ်ိန္တိုင္း စာလာၾကည့္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္ခ်ိဳ႕သူမ်ားက လမ္းျဖတ္ရင္း ေနၾကာရိုးအားၾကည့္ျပီး တီးတိုးေျပာေျပာ သြားၾကေသး၏။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးတြင္ တကၠသိုလ္လာတက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ေခတ္လည္းမမွီ၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းမရွိ၊ အရာအားလုံးသည္လည္း စိမ္းေနသည္မို႕ အသားမည္းမည္း၊ ပုဆိုးတိုတို၀တ္တတ္သည့္ ေနၾကာရိုးတစ္ေယာက္ ဆရာမစာသင္အျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေန႕မ်ားတြင္ အျပင္မသြားဘဲ ခုံေပၚတြင္ လက္တင္ေခါင္းေမွာက္ျပီး ေနာက္ဆရာမလာခင္ထိ ေစာင့္အိပ္ျဖစ္ခဲ့သည္ခ်ည္း။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ျပီးၾကေသာ တစ္ခ်ိဳ႕အုပ္စုမ်ားကျဖင့္ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။ အျပန္တြင္ အေဆာင္အတူေနသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အစတည္းက ခင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စုစုရုံးရုံး ျပန္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုံတရာ မရွိေသးေသာ ေနၾကာရိုးအဖုိ႕ တစ္ေယာက္တည္း စိုက္စိုက္စုိက္စိုက္ ျဖင့္ ျပန္ရသည္ခ်ည္းပင္။ လႊမ္းမိုးသီခ်င္းထဲ၌ပါေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီး ၏ အဓိပတိလမ္းမၾကီးကို ေလ်ွာက္ၾကည့္ရင္း သစ္ပုပ္ပင္ၾကီး ရွိရာဆီသို႕ သြားသည့္ေနမ်ားလည္းရွိခဲ့ေလသည္။ သစ္ပုပ္ပင္ၾကီးႏွင့္ လည္းဓါတ္ပုံရိုက္လိုက္ေသးသည္။ ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္က ခုံေပၚလည္း ထိုင္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ စကားေျပာဖို႕ သူငယ္ခ်င္းမရွိေသးေသာ္လည္း အတိတ္သမိုင္းမ်ားထဲမွ ၾကားသိဖူးထားေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ နယ္ေျမထဲမွ ေနရာမ်ားကို သြားၾကည့္ရင္း အတိတ္သမိုင္းမ်ားကို ျမင္ေယာင္ရင္း အဓိပတိလမ္းမၾကီးကို ပထမဆုံးေရာက္ရင္းေလ်ွာက္ရင္းျဖင့္..........
ဆက္ပါအုံးမည္....
စာလာဖတ္ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ေနၾကာရိုး
