ဧရာအေနာက္ျမိဳ႕ေတာ္ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကိုေက်ာ္ခို္င္းျပီး အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ပါလာေသာေအာင္နိုင္၀င္းကားၾကီးသည္ ပခုကၠဴ-ရန္ကုန္အေ၀းေျပး လမး္မၾကီးအတိုင္း စတင္ႏွင္လာေလျပီ။ အတန္ၾကာေသာ္ ပခုကၠဴျမိဳ႕နယ္တြင္း ကမၼရြာတြင္ တစ္ေထာက္နား၏။ မွန္အလုံကားျဖစ္ေသာ္လည္း ေလေအးစက္မပါသျဖင့္ မွန္ကို ဖြင့္ျပီး ထား၏။
“ဘယာေၾကာ္၊ ၀က္အူေခ်ာင္းေၾကာ္၊စမူဆာေၾကာ္ရမယ္ တစ္ဆယ္ဖိုးေလးခု။ စားၾကမလားေဟ့”လာေရာင္းေသာသူမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ခရီးသည္မ်ား ကို တင္ရန္ရပ္ေနေသာ ကားၾကီးသည္ အားလုံးစုံသည္ႏွင့္ စျပီး တာထြက္ေတာ့သည္။ တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္ႏွင့္ ေန႕လည္တစ္နာရီခန္႕တြင္ ကၽြန္းေခ်ာင္း ဇက္ဆိပ္သို႕ေရာက္ေတာ့၏။တန္႕ၾကည့္ေတာင္ဘုရားကိုလည္း ခဏလွမ္းဖူးလိုက္ပါ၏။ ေန႕လည္ထမင္းကို သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္းေခ်ာင္းဘက္ကမ္းရွိ ျမန္မာထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ တီးလိုက္ၾက၏။ ကၽြန္းေခ်ာင္းဇက္ဆိပ္မွ ဗူးဘုရားဇက္ဆိပ္သို႕ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕သာၾကာေသာ္လည္း ဇက္ၾကီးေပၚသို႕ ကားၾကီးကားငယ္မ်ား တင္ၾကစီၾကျဖင့္ တစ္နာရီခြဲခန္႕ေစာင့္ေနၾကရသည္။
ကားမ်ားတင္ျပီးခ်ိန္တြင္ ခရီးသည္မ်ားစျပီးတက္ၾကျပီ။ အေနာက္ဧရာ ဇက္ၾကီးမွ “ ေပၚေပၚ..”ဟူေသာ ဥၾသလည္း စဆြဲျပီ။ အေရွ႕ေနာက္စီးေနေသာ ဧရာျမစ္ၾကီး၏ ေျမာက္မွေတာင္သို႕ေကြ႕၍ စျပီးစီးဆင္းေနေသာေနရာလည္းျဖစ္၏။ ထိုေနရာတြင္ အေနာက္ဧရာဇက္ၾကီးသည္ ျမစ္ေရျပင္ကို ဆန္လ်က္တျဗဳန္းျဗဳန္း ေမာင္းႏွင္လာ၏။ ဇက္ေပၚမွ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း လွမ္းျပီးျမင္ေနရေသာ သဗၺညုေစတီ ေဂါေတာပုလႅင္ေစတီ၊ ပုဂံ သမိုင္း၀င္ျပတိုက္အေဆာက္အဦးတို႕ႏွင့္အတူ မ်ားျပားလွေသာ ပန္ခ်ီကားၾကီးသဖြယ္ ပုဂံဘုရားတို႕ကို ျမစ္ေရျပင္ေဘာင္ကြပ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ၾကည့္လ်က္ၾကည္ႏူးေနမိ၏။ ဗူးဘုရားဇက္ဆိပ္သို႕ေရာက္ျပီျဖစ္၏။ ေရြေရာင္၀င္းေနေသာ ပ်ဴေစာထီးသမိုင္းေနာက္ခံ ဗူးဘုရားၾကီးကို အေ၀းမွ ဖူးလ်က္ ကမ္းေပၚသို တက္ျဖစ္ခဲ့၏။ ကားၾကီးလည္း မၾကာခင္ေရာက္လာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္အားလုံး ကားၾကီးေပၚသို႕ တက္ၾကရ၏။ ဧရာအေနာက္ဖက္ကမ္းမွကၽြန္ေတာ္ ဇာတိကို ဧရာျခား၍ ခရီးစဆန္႕ခဲ့ျပီ။
ပုဂံ ျမိဳ႕ရိုးၾကီးကို ေက်ာ္လာရင္း၊ ယြန္းရပ္ကြက္တို႕ကို ျဖတ္လာရင္း အုတ္နီနီ ေစတီမ်ားစြာတို႕ၾကားထဲမွ အားအျပည့္ေမာင္းလာရင္းျဖင့္ ေရွးေဟာင္းပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းၾကီးႏွင့္ ထေနာင္းပင္၊တမာတန္းမ်ားကို စေက်ာင္းခိုင္းခဲ့ရေလျပီ။
လမ္းေဘး၀ဲယာ ယာေျမေတာမ်ားထဲမွ မေရတြက္နိုင္ဖြယ္ရာ ထန္းေတာမ်ားႏွင့္ ေတာင္တန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္ရင္း ထန္းသမားၾကီး ေညာင္ဦးဖီးႏွင့္ ထြန္ေရးကႊ်မ္းက်င္သူငလုံးလဖယ္တို႕ကို ေတြးရင္းျဖင့္ ေဂြးခ်ိဳအဆီဆိုင္သို႕ေရာက္မွန္းမသိေရာက္ခဲ့ျပီ။
ဆိတ္သားေျခာက္၊ႏွင့္ အေစ့မပါသည့္ စေလဇီးသီး ၀ယ္ေနက်ေနရာလည္းျဖစ္သည့္ ထိုအဆီဆိုင္တြင္ ေစ်းၾကီးေသာဆိတ္သားေျခာက္ေၾကာ္ကို မာနၾကီးစြာ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ရန္ကုန္သို႕လက္ေဆာင္ယူရန္အတြက္ အေစ့မပါသည့္ စေလဇီးသီး အခ်ဳိႏွင့္အစပ္ ႏွစ္မ်ိဳးကို ၀ယ္လာခဲ့၏။
ေခြ်းစီးမ်ားႏွင့္ ညစ္ပတ္စလည္းျပဳလာျပီျဖစ္၏။ မွန္တံခါးမ်ားကိုဖြင့္ျပီးစီးရေသာေၾကာင့္ ဆံပင္မ်ားကလည္း စီးထိုင္းထိုင္း။ ေဂြးခ်ိဳမွစထြက္လာျပီျဖစ္၏။ ေရနံေခ်ာင္း ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဇာတိ နတ္ေမာက္ ျမိဳ႕ ၊ တစ္ျမိဳ႕၀င္တစ္ျမိဳ႕ထြက္ျဖင့္ ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္၏ ရည္းစားဦးအေခြလည္း အလြတ္ရလုနီးပါး ၾကားေနရင္း ျဖင့္ မ်က္စိထဲ၌ နည္းနည္း စိမ္းလမ္းျပီး တိုးတက္သပ္ရပ္လွေသာနယ္ေျမတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္ျမိဳ႕ျဖစ္ပါ၏။ ဇာတ္သဘင္မ်ား၊ အျငိမ့္ ႏွင့္လူရႊင္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ေဘာ္ဒါေဆာင္ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း နာမည္ၾကီးလွေသာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း အာလူးေၾကာ္ထုတ္မ်ားကိုလည္း ကားေပၚမွ ျမင္ခဲ့ရ၏။
အညာ၏ အိုေအစစ္ျဖစ္မည္ထင္ပါ၏။ ပုပၸားေတာင္ၾကီးကိုျဖင့္ ျပျပသဲ့သဲ့ျမင္ရ၏။ ထန္းပင္မ်ားလမး္ေဘး၀ဲယာတြင္ မေရမတြက္နိုင္ျမင္ရေသာျမင္ကြင္းတို႕က မေရတြက္နိုင္ေသာ လြမ္းစရာမ်ားကို ေက်ာခို္င္းထားခဲ့သကဲ့သို႕ပင္။ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေသာအေတြးတို႕ႏွင့္ တ၀ူး၀ူး နာျငီးလာေသာကားသံတို႕ျဖင့္ မ်က္ေၾကာစင္းလာျပီး ေဘးမွ ပါလာေသာ အေဖ့ေပၚသို႕ ေခါင္းအုံးလ်က္ အိပ္ျပီးလုိက္ခဲ့ေလ၏။
ညရွစ္နာရီခန္႕ မေကြးျမိဳ႕အနီး ျမန္မာထမင္းဆိုင္တြင္ ထမင္းစားနား၏။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ထမင္းတီးၾကျပန္သည္။ ျပီးေသာ္ ကားေပၚသို႕ ျပန္ျပီးတက္ၾကရျပန္၏။ တ၀ူး၀ူး အသံကို မၾကားခ်င္ေသာ္လည္း နားထဲအဆက္မျပတ္ၾကားေနရ၏။ လမ္းေဘး၀ဲယာရွိ လွစ္ခနဲလွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရေသာ သစ္ပင္တို႕ႏွင့္ မႈန္ျပျပ ညရႈခင္းတို႕ကို ၾကည့္ရင္း ေတာင္တြင္းၾကီး ေအာင္လံစေသာျမိဳ႕ေျမလတ္ပိုင္းျမိဳ႕တို႕ကိုေရာက္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္မအိပ္ေတာ့။ ရန္ကုန္ေရာက္လွ်င္ ေဆးဘက္ပညာသည္တကၠသိုလ္ၾကီးတက္ရမည္ ကို ေတြးျပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ည တစ္နာရီခဲြခန္႕တြင္ က်န္းမာေရးရပ္ေပးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ၾကီးႏွင့္ တိုက္တန္းမ်ားႏွင့္ တိုးတက္လွေသာ ျမိဳ႕တစ္ျမဳိ႕ျဖစ္သည့္ ျပည္ျမိဳ႕သို႕ေရာက္ျပီျဖစ္၏။ ျပည္ဆံေတာ္ဘုရားၾကီးေဘးမွ ကားၾကီးလည္းေက်ာ္လာခဲ့ျပီ။ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကိုလည္း ျပန္၍ျမင္ရျပန္ျပီ။ မ်က္လုံးအစုံတို႕မွာ အိပ္ ၍မရနိုင္ေတာ့။ နယ္ေျမသစ္တို႕ကို စျပီးထိေတြ႕ေနရျပီျဖစ္၏။ မိုးလင္းခါနီးတြင္မွ ခဏအိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ မိုးလင္းျပီ။ ဇီးကုန္း ဥကၠံ၊ နတ္တလင္း၊ ေပါငး္တည္၊ တစ္ျမိဳ႕ျပီးတစ္ျမိဳ႕ ကိုျဖတ္ရင္း အလြန္အင္မတန္စိမ္းစိုလွေသာ ၊ တစ္စုံတစ္ရာ ယာေျမမရွိေသာ၊ ျမင္ကြင္းအားလုံးသည္ ေန႕ခင္းကျမင္ခဲ့ေသာ ယာေျမ ၊ထန္းေတာတို႕မဟုတ္ေတာ့။ စပါးပင္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ အစိမ္းေရာင္ျမင္ကြင္းအျပည့္ျဖင့္ အားအျပည့္ စိတ္ေရာရင္ပါ လန္းဆန္းေစေသာ ျမင္ကြင္းတို႕ကို ထိေတြ႕ေနရျပီျဖစ္၏။ အေတြးထဲတြင္ ယာေျမနီနီ၊ ထေနာင္းပင္၊တမာတန္းတို႕နွင့္ ရိုးရိုးၾကီး၀တ္စားေနထိုင္ၾကေသာ အညာေျမရြာမွ အေမ့အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္သြားသည္။
သုံးဆယ္ျမိဳ႕တြင္ က်န္းမာေရးတစ္ေထာက္နားသည္။ ေအာင္နိုင္၀င္းကားၾကီးသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးသို႕ေရာက္ခါနီးၢ၍ျဖစ္မည္ထင္၏။ ပိုပိုျမန္လာသည္။ တိုက္ၾကီးေမွာ္ဘီတို႕ကို ေက်ာ္လာျပီ။ ေထာက္ၾကံ႕ မဂၤလာဒုံတို႕ကိုေရာက္ျပီ။ ရြာမွတက္လာေသာကၽြန္ေတာ့အဖို႕ ေခါင္းကို ေထာင္ျပီး ဘယ္ေရာ၊ ညာေရာ မလြတ္တမ္း ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ ဟိုက္လပ္စ္ လိုင္းကားေလးမ်ား၊ နံပါတ္၅၁ လိုင္းကား၊ ေမွာ္ဘီ သမိုင္း လိုင္းကားမ်ားႏွင့္ အလြန္အင္မတန္က်ယ္လွသည့္ အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေပၚေမာင္းလာေသာ ကားေပၚမွ ကားစပါယ္ယာ၏ အသံကို စၾကားရပါ၏။“ ေထာက္ၾကံ႕လမ္းဆုံ တစ္ေယာက္ဆင္းမယ္။ ေဂါက္ကြင္းတစ္ေယာက္ပါမယ္။၀ါယာလက္ တစ္ေယာက္ဆင္းမယ္။” အသံတို႕ကို ဆက္တိုက္လိုလို္ၾကားေနရ၏။ မနက္မိုးလင္းစမို႕ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ နယ္ေျမသစ္ကို စူးစိုက္ေနမိ၏။
လမ္းေဘးမွ စစ္သခ်ၤ ိဳင္းကိုလည္းျမင္ရ၏။ မသိသည္မ်ားကို အေဖ့ကို ေမး၏။ အေဖ့အဖို႕ ရန္ကုန္ႏွင့္အညာ ခဏခဏ ေရာက္ေနသည္မို႕ ေအးေဆးျဖစ္ေနျပီး ကၽြန္ေတာ္ေမးသမွ်ကိုသာ ေျဖေပးေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ခန္႕ပင္ရွိေသး၏။
နံနက္ရွစ္နာရီခဲြခန္႕တြင္ ေအာင္နိုင္၀င္း(ပခုကၠဴ- ရန္ကုန္) အေ၀းေျပးကားၾကီးသည္ ဂိတ္ရွိရာ ဆယ္မိုင္းကုန္းရွိ ေစာဘြားၾကီးကုန္းအေ၀းေျပးစခန္းသို႕ ဆိုက္ေရာက္ျပီျဖစ္၏။
ကေေလးငယ္မ်ားေအာ္သံျဖစ္သည့္“အစ္မ ေရဗူးခြံ ဒီဘက္ပစ္ေပးပါ။ ဦးသားတို႕ဘက္ကို ပစ္ခ် ၊ ဟိုအစ္ကိုၾကီး သားတို႕ဆီကို ေရဗူးခြံပစ္ေပးပါ” ကားသမားမ်ားကလည္း“ ေတာင္ဥကၠလာ တက္စီ တစ္ေယာက္လို၊ သမိုင္း သြားမယ့္သူပါရင္ တက္စီၾကဳံတယ္။ တက္စီရတယ္။ ဘယ္သြားမလဲ”
ကၽြန္ေတာ္နွင့္အေဖ လည္း ေလ်ွာ္ျခင္းၾကီးငယ္တို႕ကို ခ်ျပီး လြယ္အိတ္ကိုလြယ္လ်က္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာ၏။ မနက္ေစာေစာကတည္းမွ လာျပီး ၾကိဳေစာင့္ေနေသာ အစ္ကိုလတ္ကို ျမင္ျပီး ၀မ္းသာအားရျဖစ္သြားပါ၏။ “ဟား.. ေမာင္ေက်ာ္.. အထုပ္ေတြအစုံပါျပီလား။ အေမတို႕ေရာ ေနေကာင္းၾကလား။ အေဖနဲ႕ေမာင္ေက်ာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ခဏသြားျပီး မနက္စာစားျပီးမွ ေျမာက္ဒဂုံတက္စီနဲ႕သြားၾကတာေပါ့။ ” ဆိုျပီး အစ္ကိုလတ္နဲ႕အတူ သားဖသုံးေယာက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္စီႏွင့္ အီၾကာေကြးစား၏။ မုန္႕ဟင္းခါးၾကိဳက္ေသာအေဖက မုန္႕ဟင္းခါးတီး၏။
“အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းကို နို၀င္ဘာ ၁၃ ရက္ေန႕တနလၤာေန႕မွာသြားအပ္မယ္။ အစ္ကိုေရာ ေနရတာအဆင္ေျပရဲ႕လား။ အေမ့ဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေအးေဆးေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ရြာေျမာက္ပိုင္းက ဖုံးအိမ္ကို ဖုံးဆက္ျပီး ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ” ဆိုျပီး ေျပာၾကဆိုၾကစားၾကျပီး အစ္ကို႕အိမ္ရွိရာ သုံးဆယ့္ငါးရပ္ကြက္ ဦးပုညလမ္း လမ္းရွိ အလုပ္သမားတန္းလ်ားေလးဆီသို႕ ကားငွားျပီး သားဖသုံးေယာက္ လာခဲ့ၾက၏။
တစ္လ တစ္ေထာင့္ေျခာက္ရာသာ အိမ္လခေပးရေသာ၊ လ်ပ္စစ္မီး တစ္စုံတစ္ရာမရွိေသာ ထိုဆယ္ေပ ပတ္လည္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားတြင္ အေဖ၊ကၽြန္ေတာ္နွင့္ အစ္ကိုတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံေနၾက၏။ ပ်ားေမြးျမဳေရး မွ အလုပ္သမားတန္းလ်ားျဖစ္၏။ ဆယ္ေပပတ္လည္အခန္းသုံးခန္းႏွင့္ ေပႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ တစ္ခန္းျဖင့္ တန္းလ်ားအရွည္ျဖစ္၏။ ညာဘက္ဆုံးတြင္ အစ္ကို႕၏ သူငယ္ခ်င္းလူပ်ိဳၾကီးနွင့္ အလုပ္သမားတစ္အုပ္စုတို႕က ႏွစ္ခန္းတြဲေနၾက၏။ ေဒါက္ဖိနပ္ခြါတို႕ကို စက္ႏွင့္လုပ္ၾက၏။ သူတို႕ႏွင့္ကပ္လ်က္ ဆယ္ေပပတ္လည္တြင္ အစ္ကိုတို႕ဇနီးေမာင္နွံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သုံးေယာက္ေန၏။ တစ္ျခားတစ္ဘက္တြင္ ဂ်ငး္ေဘာင္းဘီျပင္ေသာ အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ငွားထား၏။ အစြန္ဆုံးအခန္းတြင္ အ၀တ္အငွားလိုက္ေလ်ာ္ေပးသည့္ အဖြားၾကီးသားအမိေနၾက၏။ ညဘက္တြင္ အေဖက အစ္ကို႕သူငယ္ခ်င္းအခန္းဘက္တြင္ သြားအိပ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစ္ကိုသူငယ္ခ်င္းအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ သြားအိပ္ရ၏။ ရန္ကုန္ဆိုေသာျမိဳ႕ၾကီးကို စျပီး ေတြ႕ေနရျပီ။
ေရာက္ျပီးႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႕သည္ 2000 ခုႏွစ္ နို၀င္ဘာ ဆယ့္သုံးရက္ေန႕ ျဖစ္၏ ။ အေဖ၊ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အစ္ကိုလတ္တို႕သားအဖသုံးေယာက္ ေျမာက္ဒဂုံ သုံးဆယ့္ငါး မွတ္တိုင္မွ ဆယ္ႏွစ္လုံးတန္းသုိ႕ ဘီအမ္ နံပါတ္ ၃၆ ကိုစီးျပီး လာၾက၏ဆယ့္ႏွစ္လုံးတန္းထိ ကားခ တစ္ေယာက္ကို တစ္ဆယ္ေပးရ၏။ ဆယ့္ႏွစ္လုံးတန္းတြင္ ဆင္းျပီးရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ၾကီးဆီသို႕တိုက္ရိုက္ေရာက္သည့္ ဟိုက္လပ္စ္ နံပါတ္ ၄၂ ကိုေစာင့္စီးရ၏။ ကားခ တစ္ေယာက္ကို ငါးက်ပ္ေပးရ၏။
ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္၀တ္ေသာအ၀တ္အစားကို မွတ္မိေသး၏။ရြာမွ ေက်ာင္းသားမ်ား စုျပီး ကန္ေတာ့လိုက္ၾကသည့္ ခ်ည္ေခ်ာပုဆိုးအစိမ္းေရာင္အကြက္ျဖစ္၏။ အက်ၤ ီမွုာ ကိုးတန္းႏွစ္က ရြာမွ အထကျမဳိင္သို႕ ေန႕ခ်င္းျပန္စက္ဘီးႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတက္ရင္း ေဆာင္းရာသီ တြင္ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေျခာက္ေယာက္ဆင္တူခ်ဳပ္ထားသည့္ ထိုေခတ္က ရြာ၌ ေခတ္စားခဲ့သည့္ ေဒြးကြက္ဆိုေသာ အစိမ္းေရာင္အက်ွၤ ီ အကြက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံးစိမ္းေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ေတာသားဆိုသည္ကိုလည္းေမ့ေန၏။ တစ္ကိုယ္လုံးစိမ္းေနသည္ကိုေမ့ေန၏။ သို႕ေသာ္ သထုံလမ္း ဘီအိုစီေကာလိပ္ေဟာင္းၾကီးျဖစ္သည့္ ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္တကၠသိုလ္ ႏွင့္ ေဆးဘက္ပညာသည္တကၠသိုလ္ တကၠသိုလ္ႏွစ္ခုကို အမိုးတစ္ခုေအာက္တြင္ အတူသင္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ေဘာင္းဘီရွည္၊တီရွပ္၊ ထမီစကပ္တို႕နွင့္ အလြန္အင္မတန္ စတိုင္က်လွသည့္ ေက်ာင္းသူမ်ား ၊ ရုပ္ရွင္ဗီဒီယိုထဲတြင္သားျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားစတိုင္မ်ား၊ ကန္တီးမ်ား တကၠသိုလ္နယ္ေျမမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္သကဲ့သို႕ စျပီးေျခခ်ရသည့္ေနျဖစ္၏။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသာကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မဟာအထူးဆန္းၾကီးျဖစ္ျပီး စိတ္ထဲတြင္လည္း နည္းနည္းေၾကာက္ေနပါ၏။ ေဘးတြင္ အေဖပါ၏။ အစ္ကိုလည္းပါ၏။ ေတာင္ၾကီးမွေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေက်ာင္းထဲတြင္ သူတို႕ေရာက္ေနၾကျပီ။ အေဖ့ညီမ၀မ္းကြဲ၏ သမီးျဖစ္သည့္ ေရာဂါရွာေဖြေရးေမဂ်ာမွ မအိစုကို လိုက္ရွာရင္း ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ ေလ်ာက္ၾကည္႕ေန၏ ။
ၾကည့္ရင္းၾကည္႕ရင္းျဖင့္ ေမာ္ကြန္းထိန္း၏ အခန္းနားေရာက္သြားျပီး ေမာ္ကြန္းထိန္းမွန္းမသိ၊ အျပင္သို႕ထြက္လာေသာ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ေတြ႕သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းအပ္ခ်င္သည့္အေၾကာင္းေမးမွ ထိုဆရာသည္ ေမာ္ကြန္းထိန္းျဖစ္ျပီး သူ႕အခန္းထဲေခၚသြား၏။ အေဖ၊ အစ္ကိုနွင့္ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းအရင္အပ္ျပီး စာခ်ဳပ္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ၾက၏။
ေက်ာင္းအပ္ျပီးသည္ႏွင့္ မအိစုကို ဆက္ရွာၾကသည္။ ေတြ႕ပါ၏။ အစ္မ၏ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း မ်ားျဖစ္သည့္ မသီတာ၊ မမမမိုးမင္း။ မအိ၊ မဘုံလုံ၊မေထြး ႏွင့္မေသးေလးတို႕ႏွင့္အတူ မအိစုကို ေတြ႕ရပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအားရပါးရ ႕ ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ အံ့အားသင့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။သူတို႕နွင့္အတူ ကိုစစ္ၾကီးကိုစေတြ႕၏။ စလင္းသားျဖစ္သည့္ အညာသားကိုစစ္ၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္နွင့္မတူ။ ျမဳိ႕သား ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးေနသကဲ့သို႕ပင္။ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလုံးသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သြား၏။ ထို႕ေနာက္ စာသင္ခန္းမ်ားကို လိုက္ၾကည့္ျပီး အစ္မတို႕ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ေနာက္ေန႕မွ လာမည္ေျပာျပီး အေဖတို႕ႏွင့္အတူ ေနရာ ေျမာက္ဒဂုံအိမ္သို႕ ျပန္လိုက္သြားေတာ့သည္။
ဆက္ပါဦးမည္။
ေနၾကာရိုး
