ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္ေတာ့မဟုတ္။
အားလုံးေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြနဲ႕ တျပဳံးျပဳံးတရယ္ရယ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ေတာင္ အေမ့တို႕ေနတဲ့အိမ္က ျခံစည္းရိုးေတြအထပ္ထပ္နဲ႕၊ အိေျႏၵအျပည့္နဲ႕ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လိုတရ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ငိုၾကယို္ၾက ေခြ်တာၾကနဲ႕။
ကေလးငိုသံေတြ၊ လင္မယားရန္ျဖစ္သံေတြ၊ က်ိန္ဆဲသံေတြကလည္း ျခံစည္းရိုးေတြေပါက္မတတ္နဲ႕။
သူမ်ားေတြတစ္အိမ္နဲ႕တစ္အိမ္သြားလည္ေနခ်ိန္မွာ အေမ့ရွိတဲ့ အိမ္ကေတာ့ ဧည္႕လာေတာင္လာက်ဲပါရဲ႕။ လာခ်င္တဲ့သူေတြကို ေစ့ေဆာ္ဖို႕ အားလည္းသားမွာ ခ်ိနဲ႕နဲ႕။သားတို႕အိမ္ ဘာနဲ႕ေဆာက္ထားတယ္ဆိုတာေတာင္သူတို႕မသိ ။ စိတ္လည္းမ၀င္စားတဲ့ မ်က္နာစိမ္းေတြ႕နဲ႕။
စိတ္တိုလာရင္ေတာ့ အေမ မွာရွိတဲ့ ေရႊတုံးေတြ၊ ပတၱျမားတုံးေတြ၊ ေက်ာက္စိမ္းတုံးေတြ၊ ပုလဲလုံးေတြနဲ႕ အေျခၾကီးတဲ့ အိမ္ေတြကို ထုေခ်ပစ္ခ်င္တယ္။
တစ္ေလာကလုံးမွာ အလွဆုံး။ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံး၊ အေပ်ာ္ဆုံးကေတာ့ သားၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ သားတုိ႕အိမ္ပါပဲ။
တစ္အိမ္ထဲ မီးမထြန္းဘဲ ေနေနေတာ့ ေမြပါးကင္းပါးနဲ႕အိမ္နီးခ်င္းပြဲစားအိမ္ေတြကလည္း အေမ့ရွိတဲ့အိမ္ကို ဂုပ္ေသြးစုပ္ဖို႕ နည္းမ်ိဳးစုံၾကိဳးစားေနတာလည္း သားေတြ႕ရရဲ႕။သားလည္း သူမ်ားအိမ္မွာ လခစားလာလုပ္ေနရေပမဲ့ အေမ့အိမ္ကိုေတြးတိုင္း တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ေယာက္တည္း မငိုဘဲ မ်က္ရည္ေတြေတာက္ေတာက္က်ပါရဲ႕။
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲံအိမ္၊ သဘာ၀အရွိအရွိတိုင္း ေနေနရတဲ့အိမ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့အိမ္။တကယ္ေတာ့ အေမ့လည္းရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့အဲဒီ့ အိမ္က ကမာၻမွာအိပ္ေရးအ၀ဆုံးအိမ္မို႕ ေရွ႕လထဲ သားအလည္လာျပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္အိပ္ေရး၀ေအာင္လာအိပ္မယ္ အေမ။
ေနၾကာရိုး
No comments:
Post a Comment