၂၀၁၀ ဧျပီ ၂ ရက္။ ေသာၾကာေန႕။

၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဧျပီလ ၂ ရက္။

“မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သို႕ေရာက္ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႕ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕အပူခ်ိန္ကေတာ့ ၃၈ ဒီဂရီ ဆဲစ္ယပ္စ္ ျဖစ္ပါတယ္”ဆိုျပီးၾကားလိုက္ေသာအခ်ိန္ တြင္ ေျမေပၚေရာက္ခါနီး ရန္ကုန္ေျမကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ျမန္မာျပည္ၾကီးသည္ အပူပိုင္းေျခာက္ေသြ႕ေပါက္ပင္မ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည့္အလား။ ေျခာက္ေသြ႕လ်က္ ၊တိတ္ဆိတ္လ်က္၊ အလြမ္းဓါတ္ခံျပည္႕ေသာသူမ်ားအတြက္ ဂရုဏာသက္စရာ စိတ္ထဲတစ္စုံတစ္ရာ ခံစားမိ၏။

ထိုင္ခုံခ်င္းကပ္လ်က္အတူထိုင္စီးလာခဲ့ျပီး ေျပာရင္းဆိုရင္း ခင္မင္ခဲ့ေသာ ဘယ္လ္ဂ်ီယံအျဖဴ ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ခရီးသည္မ်ားအားလုံးေနာက္ဆုံးမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ မီးေရာင္စုံ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာ လင္းထိန္ေတာက္ပခဲ့ေသာ စကာၤပူေလဆိပ္(Changi Airport, the best in the world 2010) မွ လာခဲ့ေသာ၊ ျမန္မာျပည္တစ္ေခါက္တစ္ေလမွ မေရာက္ဖူးေသးေသာ ခရီးသြားဧည့္သည္ အမ်ားစုကား လွ်ပ္စီးမီး ေျပာက္က်ားက်ားထိန္ျငီးေနေသာ၊ ေလယာဥ္ေပၚမွ ထြက္ျပီး အေပၚထပ္မွ ေအာက္ထပ္သို႕ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာမ်ားသုံးခုကိုလွမ္းျမင္ေနရျပီ။

(၁)နိုင္ငံျခားသားမ်ားအတြက္၊ (၂)သေဘာၤသားမ်ားႏွင့္ သံတမန္မိသားစုမ်ား၀င္မ်ားအတြက္ေကာင္တာနွင့္ (၃)အလုပ္၊အလည္ႏွင့္ မီွခိုျဖင့္ျပန္လာသူမ်ားအတြက္ဟူျပီး ေကာင္တာသုံးခုလုံး၌ တန္းစီေနသူမ်ား ျပည့္လ်က္။ မွန္အျပင္၌ ေစာင့္ၾကိဳေနၾကေသာ သက္ဆိုင္ရာ မိသ ားစု၀င္မ်ားနွင့္ မီးလုံးၾကိဳးတိုးၾကဲတဲ ထြန္းထားေသာ အမိုးေအာက္၌ တိတ္ဆိတ္လ်က္ တန္းစီေနေသာသက္ဆုိင္ရာေကာင္တာအလိုက္ ျပည့္ႏွက္လ်က္။ ျမင္ေနရပါသည္ သက္ဆိုင္ရာေကာင္တာမ်ားတြင္ ကြန္ျပဴတာမ်ားရွိေသာ္ျငား ကြန္ျပဴတာမ်ားက ပါ၀ါပိတ္ထားျပီးသားမ်ားျဖစ္၏။ တံဆိပ္တုံးမ်ားထုလ်က္။ စာရြက္မ်ားေရးၾကလ်က္။ သက္ဆိုင္ရာတာ၀န္က်ရာ ေကာင္တာမ်ားမွ ဆရာၾကီး၊ ဆရာမၾကီးမ်ားသည္စာအုပ္မ်ားကို ေထာင္ျပီး ၾကည့္လိုက္၊ ေမးခြန္းမ်ားေမးလိုက္ တရားခြင္၌အမႈစစ္ေနသည့္အလား ျမင္ေနရသည္။ ေကာင္တာမွ တာ၀န္က်သူ၏ မ်က္ႏွာအေနအထားကိုၾကည့္လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳရယ္ေမာေနသည့္ ေကာင္တာကိုေရြးျပီး အျမန္တန္းစီလိုက္သည္။ နာရီ၀က္ေက်ာ္မၽွ ေစာင့္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္အလွည့္သို႕ေရာက္ျပီ။ ပတ္စ္ပို႕ စာအုပ္၊ အခြန္ေဆာင္ထားသည့္ျဖတ္ပိုင္းမူရင္းႏွင့္ အလုပ္မွ ခြင့္စာတို႕ကိုထုတ္ျပျပီး ခဏေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ အားလုံးစစ္ေဆးျပီး လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေဒၚလာအခ်ိဳ႕ေပးဖို႕ ေတာင္းပါေလေတာ့သည္။ အေတာ္မုန္းမိသည္။ တန္ရာတန္ေၾကး လစာေပးထားျပီး ျဖစ္ေသာ ထိုေကာင္တာမွထို၀န္ထမ္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ သိကၡာမဲ့စြာေတာင္းပါသနည္း။ ရွက္ဖို႕ေကာင္းလွသည္။ ျပန္လာေသာလူတိုင္းလိုလိုထံမွ ေတာင္းသည္ထင္ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ေနၾကာရိုးအေနျဖင့္ သဘာ၀မက်လွေသာ ေဒၚလာအလွဴခံကို မေပးခ်င္လွပါ။ သို႕ေၾကာင့္ ဘယ္ညာ အေ၀းရွိ ေစာင့္ၾကိဳေနၾကေသာ သူတို႕ကို ၾကည့္ကာ ထို၀န္ထမ္းအားျပန္ေျပာမိသည္။ “ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္ဖက္လုံးက လူေတြကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ၾကည့္ေနတယ္ထင္တယ္။ တကယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႕ကို ေဒၚလာေပးလိုက္လို႕ တျခားလူေတြျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုတစ္မ်ိဳးထင္ကုန္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲလို သူမ်ားမသိေအာင္ ေဒၚလာကို လာဒ္ထုိးသလို မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေၾကာက္တယ္။” ဆိုျပီး ပတ္စ္ပို႕ႏွင့္ အခြန္စာရြက္မ်ားကိုျပန္ယူျပီး လွည့္ထြက္လာလိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ အိတ္ႏွင့္အထုတ္မ်ားကိုယူျပီး ေနာက္ထပ္ စစ္ေဆးေရးအေပါက္တစ္ခုကို ျဖတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုစစ္ေဆးေရးအေပါက္သည္ ေနာက္ဆုံးစစ္ေဆးေရးဂိတ္ျဖစ္ျပီး အထုတ္ထဲရွိ ေဆးဗူးပါမပါ ႏွင့္ တရားမ၀င္ ပစၥည္းမ်ားပါမပါ စစ္ေဆးမည္ျဖစ္သည္။

အိတ္ထဲတြင္ အားေဆးဗူးမ်ား ရြာအတြက္ပါလာသည္မို႕ စစ္ေဆးမည္ကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။ သို႕ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ထို၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးအား ျပန္ေျပာလိုက္မိသည္။ “ အစ္မ ကၽြန္ေတာ္အိတ္ထဲမွာ စိတ္ၾကိဳက္ေဖာက္ၾကည့္လို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားေတာ့နာတယ္။ ျပန္ခါနီး အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြ မေလ်ွာ္ဘဲ အေပၚကထည့္လာတာ အေပၚက အစ္မဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ ၀တ္လက္စ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြကိုပဲ အစ္မစမ္းမိမွာေနာ္..ဟဲဟဲ…”ဆိုျပီး ရယ္စရာေမာစရာအျဖစ္ေျပာလိုက္မိသည္။ အိတ္ကိုလႈပ္လုိက္ေတာ့ ဂေလာက္ဂေလာက္ ဆိုျပီး ၾကားရသည္။ ခံတြင္းေျပ အာပူလ်ွာပူ သၾကားလုံးတစ္ဗူးျဖစ္သည့္အေၾကာင္း အျမန္ သၾကားလုံးဗူးအား ေဘးအိတ္ထဲမွ အျမန္ထုတ္ျပီး “စားပါအုံး အစ္မ သၾကားလုံးပါ” ေကၽြးလိုက္ေတာ့မွ ယုံသြားျပီး “မစားေတာ့ဘူး ေက်းဇူးပါ”ဆိုျပီး ေလဆိပ္မွ အျပင္သို႕ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ေလဆိပ္ထဲမွထြက္လာျပီး လာၾကိဳၾကေသာ အစ္ကိုလတ္၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕တို႕ႏွင့္အတူ ပါရမီ အငွားကားယာဥ္ဆီသို႕ အထုတ္တို႕ကို သယ္လာခဲ့ေတာ့သည္။ အေတာ္ေပ်ာ္မိသည္။

မျပန္ခင္ ကၾကားခဲ့ေသာသတင္းမ်ားနွင့္ကြာသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာေသာစကားျဖစ္သည္။ “ရန္ကုန္ျပန္တုန္း တက္စီငွားတာ။ တက္စီက ျဖာခင္းထုိင္ရတယ္။ ဆိုဖာေတြျဖဳတ္ထားတယ္။ေရွ႕ ဒက္စ္ဘုတ္ေတြကလည္း ၀ါယာၾကိဳးေတြေတာင္ျမင္ရတယ္။ အဲယားကြန္းဆိုေ၀လာေ၀း” ။ ထိုစကားမ်ားကို ျပန္ၾကားမိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကံေကာင္းသည္လား။ ၾကားေသာသတင္းမ်ား မွားသည္လားေတာ့မသိ။ ပါရမီ တက္စီကားသည္ အဲယားကြန္းလည္းပါသည္။ ကားလည္းအေတာ္သစ္သည္။ ဆိုဖာမ်ားလည္း ေကာင္းလွသည္။ ျမိဳ႕ေတာ္ ေရဒီယိုကို စျပီး ၾကားရ၏။ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာအခ်ိန္တို႕ကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္ခန္႕က ေသာင္းက်န္းခဲ့ေသာ နာဂစ္ မုန္တိုင္းကိုလည္း လမ္းေဘးသစ္ပင္တို႕ကို ၾကည့္ျပီး ျပန္သတိရမိသည္။ ကားအတြင္း လာၾကိဳၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း အစ္ကိုတို႕ႏွင့္အတူ ရယ္ေမာေျပာၾကရင္းျဖင့္ “ ဂလုန္း ဂလုန္း ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း” ဟူေသာ လမ္းဘုတ္က်င္းမ်ားေၾကာင့္ ကားခုန္သည္ကို အာရုံစိုက္ရင္း ျပံဳးမိသည္။

ျမင္ကြင္းတို႕ျခားနားလွေသာ လမ္းေဘး၀ဲယာတို႕ကို ၾကည့္ရင္း ဒဂုံျမိဳ႕သစ္ေျမာက္ပိုင္းသို႕ေရာက္ျပီျဖစ္သည္။ အိမ္ေရာက္လ်င္ေရာက္ခ်င္း အထုတ္တို႕ကို ခ်ျပီး ကိုယ္၀န္သည္ အစ္ကို႕အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အစ္ကိုလတ္၊ ရြာမွ ကားလာ၀ယ္ရန္ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းအေဖႏွင့္အေမ၊ တို႕ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာရင္ နိုင္ငံျခားအေတြ႕အၾကံဳမ်ား၊ ရာသီဥတု၊ အစားအေသာက္၊အေနအထိုင္တို႕ကိုေျပာၾကဆိုၾကရင္းျဖင့္ တျဖည္း ျဖည္း မိုးခ်ဳပ္လာခဲ့ျပီ။

ညထမင္းမစားမီ အိမ္ေရွ႕ေက်ာက္ကန္၌ေရအ၀ခ်ိဳးလိုက္၏။ အစ္ကို႕ဆီပုဆိုးတစ္ထည္ငွားရျပန္၏။ ည၀တ္အကၤ် ီတစ္ထည္လဲျပီး ထမင္းစားဖို႕ျပင္လိုက္၏။ ခ်ဥ္ဟင္း ၊ ငရုတ္သီးအၾကြတ္ေၾကာ္၊ ၾကက္သားဟင္း၊ သရက္ခ်ဥ္ ၊ ငပိရည္ တို႕စရာတို႕ႏွင့္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ တ၀တီးလိုက္သည္။ အရိုးအေၾကာေမဂ်ာမွ သူငယ္ခ်င္း ထုိေန႕က အစ္ကိုအိမ္လာလည္၍ ေတြ႕ရ၏။ ညစာ အတူစား၊ စကားစျမည္ခဏေျပာျပီး သူငယ္ခ်င္းအား လိုက္ပို႕လိုက္၏။ အျပန္တြင္ အစ္ကိုႏွင့္အိမ္မွ ဧည့္သည္တုိ႕ႏွင့္ စကားေျပာျပီး တစ္ေန႕ကုန္သြားေတာ့သည္။

ေနၾကာရိုး