ဒီေန႕က နို၀င္ဘာလ ကိုးရက္ေန႕
အိပ္ေရး တ၀နဲ႕ လန္းဆန္းတက္ၾကြတဲ့ ေလထုထဲက လူတစ္ေယာက္ရယ္။
ျဖဴနီျပာ၀ါ ေရာင္စုံၾကိဳက္တတ္တဲ့ မ်က္လုံးတစ္စုံရယ္။ ကုန္းျမင့္ျမင့္ေပၚက ေ၀ွ႕ရမ္းတိုက္လာတဲ့ေလ ဒါမွမဟုတ္ ပင္လယ္ျပင္ဆီက ေရလႈိင္းေတြနဲ႕ အတူေရာက္ေရာက္လာတဲ့ ေလ ကို ႏွစ္ႏွစ္ျခဳိက္ျခီဳက္ ရွဴခ်င္တဲ့ ႏွာေခါင္းတစ္စုံရယ္ ...စိတ္ကူးေတြတစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႕ ရယ္ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္.....တစ္ခါတစ္ခါလည္း အရူးတစ္ေယာက္လိုပဲ။
ေဆးမင္စက္ေတြ ေရာင္စုံပဲ။ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ သစ္ရြက္ေတြလည္း စိမ္းလို႕ ေလယူရာကို ယိမ္းလို႕။ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ၾကီးမွာ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းက်ယ္ၾကီးေတြနဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေလနုေအးေလးေတြနဲ႕ စကားေတြေျပာလို႕..
ေထာင္ေက်ာ္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြလွန္ေလွာၾကည့္ေတာ့ ေပၚလာတာက အဲဒီလို ျပဳံးတတ္တဲ့ အမူအရာတဲ့လား။
ေရခ်ိဳးျပီးစ အ၀တ္အစားသစ္ေတြနဲ႕ အနံ႕ေအးေအးေရေမြး ထုံထုံနဲ႕ လန္းဆန္းတက္ၾကြလို႕ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ လွတပတ အိပ္မက္ေတြလည္း မက္တတ္ေသးရဲ႕။
ဆံပင္လည္းရွည္ ဖိနပ္လည္းေပါက္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓါးလည္း ကုန္ ။ အခန္းေတြလည္းဖုံေတြထူ မီးပူ မဖိတဲ့ ခပ္ေၾကေၾက၀တ္တတ္တဲ႕ အဲဒီလူ တမူေတာ့ ထူးျခားဘာမ်ားလည္းေပါ့....
ေရာင္စုံေဆးမင္စက္ေတြ ဒီေန႕ေတာ့ သူအိပ္မက္ေပၚ ပ်ံ႕က်ဲကုန္ေလေတာ့ သူဘယ္လို အိပ္လို႕ ရေတာ့မွာတဲ့တုန္း။
အိပ္မက္သာ စကၠဴထူထူျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီေန႕ည ငါ႕စကၠဴကို ငါ့နံရံမွာ ခ်ိပ္ထားျပီး ငါတစ္ညလုံး ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္ပါရဲ႕။
ေနၾကာရိုး
No comments:
Post a Comment